Δεκέμβριος: Όπυ Ζούνη

Μια πολύ ωραία ξενάγηση στο σπίτι και στο εργαστήριο της κ.Ζούνη:

 http://www.dailymotion.com/video/x5uh0m_yyy-yyyyy-artists-home_creation

Βιογραφία:ΟΠΥ ΖΟΥΝΗ

Γεννήθηκε το 1941 στο Κάιρο, όπου σπούδασε ζωγραφική και κεραμική (1959-62). Στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στην Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας με δάσκαλο τον Μόραλη (1963-68), κεραμικής (1963-65) και σκηνογραφίας-διακόσμησης (1967-69). Πραγματοποίησε περισσότερες από είκοσι ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και συμμετείχε σε περισσότερες από διακόσιες ομαδικές εκθέσεις. Αξίζει να σημειωθεί το αφιέρωμα στο έργο της καλλιτέχνιδας, στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών το Νοέμβριο του 1992 και συνοδεύτηκε από συζήτηση στρογγυλής τραπέζης, με εισηγητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό.


Ο ορθολογισμός και η συγκίνηση είναι δύο στοιχεία που συνυπάρχουν στην παραγωγή της Ζούνη και που χαρακτηρίζουν το σύνολο του έργου της. Η αυστηρότητα γραμμών και επιπέδων ενισχύει την εγκεφαλικότητα και την αποφασισμένη έλλογη διαδικασία που ακολουθεί η καλλιτέχνιδα, το χρώμα και η απρόοπτη σύνθεση επιπέδων, βάθους και προοπτικής υπογραμμίζουν το συγκινησιακό μέρος της δουλειάς της, η οποία αντλεί πάντα από τη φύση και το περιβάλλον, πράγμα που φαίνεται παράδοξο αν κρίνει κανείς μόνο από το τελικό αποτέλεσμα. Η Ζούνη, από το 1959 ως το 1966, ερευνά το χώρο μέσα από τη μελέτη της προοπτικής στα έργα, κυρίως, της Αναγέννησης αλλά και της ιστορίας της τέχνης γενικότερα. Τα έργα αυτής της περιόδου διακρίνονται για την εξπρεσιονιστική τους γραφή, η οποία όμως ήδη από τότε βασίζεται σε μια δομή γεωμετρική. 

Στη συνέχεια και ως το 1969 την απασχολεί η τρίτη διάσταση (κατασκευές και ανάγλυφα σε πλάκες φελλού), για να περάσει οριστικά στην καθαρά γεωμετρική περίοδο της δουλειάς της (1969-72), όπου δημιουργεί και τα πρώτα γλυπτά της και όπου μελετά το πλακάτο χρώμα στη σχέση του με τις τομές διαγωνίων, κύκλων, τριγώνων και τετραγώνων. Στη φάση που ακολουθεί η Ζούνη εστιάζει το ενδιαφέρον της στο εικαστικό αποτέλεσμα -οπτικές απάτες και χρώμα- που μπορεί να δημιουργεί μια δέσμη φωτός στην πρόσπτωσή της σε πολλά, κάθετα μεταξύ τους επίπεδα. Ένας τέτοιος εικαστικός προβληματισμός ερευνά συστηματικά γλυπτικές συνθέσεις-περιβάλλοντα και γενικότερα το χώρο της γλυπτικής. 

Οι δύο διαστάσεις του πίνακα που θα επανέλθουν στην τέχνη της Ζούνη από 1976, όπου όμως η προοπτική και τα χρώματα -τα βασικά και οι τονικές τους διαβαθμίσεις για τον τονισμό των πρώτων- η απόδοση της σκιάς και του φωτός χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν χωρικές οφθαλμαπάτες, ψευδαισθητικούς χώρους άδειους και αχανείς, οι οποίοι μεταβάλλονται ανάλογα με τη θέση του θεατή. Γενικά ο αρχιτεκτονικός χώρος στις τρεις του διαστάσεις την απασχολεί στη συνέχεια τόσο σε τρισδιάστατες όσο και σε δισδιάστατες συνθέσεις. Η Ζούνη, μελετώντας το υλικό, το ρόλο της ύλης στη γλυπτική, έχει ασχοληθεί και με τις σειρές assemblages, που μπορεί να είναι τόσο γλυπτά στο χώρο όσο και επιτοίχιες συνθέσεις. 

Η καλλιτέχνιδα πιστεύει ότι η ψευδαίσθηση είναι εγγενές στοιχείο της τέχνης και γι' αυτό συνδυάζει τη γραμμική προοπτική με την οπτική απάτη που γεννά η αντανάκλαση του νερού, του καθρέφτη κ.ά. Συχνά οι προτάσεις της αφορούν την εικαστική αξιοποίηση ολόκληρων τοίχων ή τη δημιουργία Περιβαλλόντων. Στα πρόσφατα έργα της, από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και έπειτα, η Ζούνη προσανατολίζει τους γεωμετρικούς χώρους της στη θέαση ενός κόσμου γεμάτου εκρήξεις χρωμάτων. Ανοίγματα στο προοπτικό βάθος τους αποκαλύπτουν ένα χώρο λουσμένο στις αποχρώσεις του φυτικού βασιλείου, του ουρανού ή των μεταβολών της ηλεκτρονικής εικόνας. Οι ανήσυχες και κοφτές πινελιές της αποδίδουν τις εναλλαγές του φωτός και της σκιάς. Με αυστηρούς οριζόντιους και κάθετους άξονες δομεί εννοιολογικά τοπία. Οι τελευταίες της δημιουργίες συσχετίζουν τον αντικειμενικό ορθολογισμό του παρελθόντος με ένα υποκειμενικό λυρισμό.

Μπία Παπαδοπούλου Ιστορικός Τέχνης

Η Όπυ Ζούνη πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 2008.

ΔΕΣΜΗ - ΤΡΙΠΤΥΧΟΣ ΧΩΡΟΣ, ακρυλικό σε καμβά
70 x 85 cm, 2000

ΧΩΡΟΣ-ΒΕΛΟΣ, ακρυλικό σε καμβά
70 x 5Ocm, 1999

ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ ακρυλικό σε ξύλινη κατασκευή 

40 x 40 cm, 1994-2002

ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ ακρυλικό σε ξύλινη κατασκευή
40 x 40 cm, 1994-2002

Νοέμβριος:Η εντύπωση του βάθους #1

Προοπτική

Ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα που έχουμε να λύσουμε στο σχέδιο είναι η απόδοση του βάθους και αυτό γιατί τα αντικείμενα είναι τριών διαστάσεων ενώ το χαρτί μας είναι δύο. Γι'αυτό καταφεύγουμε σε κάποιους κανόνες παρόμοιους με αυτούς που βλέπει το μάτι μας, που χρησιμοποιώντας τους στο χαρτί, δίνουμε την ψευδαίσθηση του βάθους. Το βάθος κυρίως δίνεται με τις λοξές γραμμές. Παρακάτω και επιγραμματικά, γράφονται ορισμένοι κανόνες που μας βοηθάνε να δώσουμε την αίσθηση του βάθους και να αποδώσουμε την τρισδιάστατη εικόνα των αντικειμένων.     1.    Όσο απομακρύνονται τα αντικείμενα από εμάς, μικραίνουν     2.    Όσο απομακρύνεται ένα αντικείμενο, οι λεπτομέρειες και οι αντιθέσεις του είναι λιγότερες και πιο αχνές.     3.    Όσες γραμμές είναι παράλληλες με το βλέμμα μας, παραμένουν παράλληλες σε όποιο σημείο του οπτικού μας πεδίου κι αν βρίσκονται.     4.    Όσες γραμμές είναι κάθετες στο έδαφος, παραμένουν κάθετες, όπου κι αν βρίσκονται. Στις παραπάνω γραμμές (παράλληλες και κάθετες) δεν αλλοιώνεται η κατεύθυνσή τους αλλά το μέγεθός τους, δηλαδή όταν απομακρύνονται από εμάς, απλώς μικραίνουν.     5.    Οι υπόλοιπες γραμμές έχουν την τάση, όταν απομακρύνονται από εμάς, και εφόσον είναι παράλληλες μεταξύ τους, να συγκλίνουν κάπου. Αυτό το κάπου το λέμε σημείο φυγής. Αυτόν τον κανόνα στο ελεύθερο σχέδιο τον χρησιμοποιούμε εμπειρικά. Εφόσον έχουμε δηλαδή δυο ευθείες που στην πραγματικότητα είναι παράλληλες, τότε οι κλίσεις τους θα πρέπει να είναι τέτοιες ώστε να μας δείχνουν οτι ενώνονται σε κάποιο σημείο.     6.    Ορίζοντας. Ίσως είναι το πιο δύσκολο να κατανοηθεί. Ο ορίζοντας είναι το επίπεδο που περνάει απ'το ύψος των ματιών μας. Γι'αυτό το λόγο και είναι υποκειμενικός και αλλάζει ανάλογα με τη θέση των ματιών μας σε σχέση με το αντικείμενο. Άλλο ορίζοντα (δηλαδή αλλιώς βλέπουμε τα αντικείμενα) έχουμε όταν καθόμαστε κι άλλο ορίζοντα έχουμε όταν σηκωθούμε. Αυτό μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητό, όταν βλέποντας το ίδιο αντικείμενο αλλάζουμε ύψος θέασης. Θα παρατηρήσουμε τότε οτι τα σχήματα των αντικειμένων αλλάζουν συνεχώς. Σε γενικές γραμμές, όλα τα σχήματα και όλες οι γραμμές που είναι παράλληλα με το έδαφος, όταν βρεθούν στο ύψος των ματιών μας γίνονται όλα οριζόντια. Οι κλίσεις και το σχήμα των γραμμών, αλλάζουν αμέσως μόλις βρεθούν πάνω ή κάτω από τα μάτια μας. Μία καλή άσκηση για την κατανόηση της προοπτικής και της τρισδιάστατης απόδοσης των αντικειμένων είναι να προσπαθούμε με απλά και γρήγορα σκίτσα να αποδώσουμε απλά γεωμετρικά στερεά (κύβους, κώνους, κύλινδρους) από διάφορες πλευρές. http://www.artiosxima.com/index.php?option=com_content&task=view&id=96&Itemid=83

Προοπτική με ένα σημείο φυγής:







Έργα του Salvador Dali

Μάϊος:Αυτοπορτρέτα

Αυτοπορτρέτο. Πως βλέπετε τον εαυτό σας; Πως θα θέλατε να είστε; Πως νομίζετε ότι σας βλέπουν οι άλλοι; Τι είναι αυτό που δεν ξέρουν οι άλλοι για εσάς; Τι είναι το αυτοπορτρέτο;

Van Gogh RembrandtHenri Matisse PicassoDali Frida KahloChuck Close Tamara de LempickaBasquiat LeonardoBacon MagritteKolvitzSchiele

Μάρτιος: Γιάννης Μόραλης

Βιογραφία Γιάννη Μόραλη

Γιάννης Μόραλης (Αρτα, 1916-Αθήνα, 2009) Ζωγράφος και χαράκτης, μια από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες της ελληνικής τέχνης του 20ού αι., ομότιμος καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Γεννήθηκε στην Άρτα αλλά από το 1922 ως το 1928 έζησε στην Πρέβεζα, όπου υπηρετούσε ως γυμνασιάρχης ο φιλόλογος πατέρας του. Το 1927 εγκαταστάθηκε μόνιμα με την οικογένειά του στην Αθήνα. Από το 1931 ως το 1936 σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, ζωγραφική με τους Κωνσταντίνο Παρθένη, Ουμβέρτο Αργυρό και Δημήτριο Γερανιώτη και χαρακτική με τον Γιάννη Κεφαλληνό. Το 1937 με υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών πήγε στη Ρώμη -όπου για έξι μήνες παρακολούθησε μαθήματα τοιχογραφίας και μωσαϊκού- και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Παρίσι με μαθήματα τοιχογραφίας στην École des Arts et Métiers, ζωγραφικής στο εργαστήριο του Γκερέν στη Σχολή Καλών Τεχνών και μωσαϊκού με καθηγητή τον Μαν. Το 1939 με την κήρυξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, ο Μόραλης επέστρεψε στην Αθήνα και το 1947 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής στην προπαρασκευαστική τάξη της ΑΣΚΤ και το 1953 τακτικός καθηγητής Εργαστηρίου Ζωγραφικής, θέση που διατήρησε ως το 1983. Εξέθεσε έργα του σε διάφορες ομαδικές και ατομικές εκθέσεις -στην Ελλάδα και στο εξωτερικό- και το 1958 αντιπροσώπευσε τη χώρα μαζί με τον Γ. Τσαρούχη και τον Αντ. Σώχο στην Μπιεννάλε της Βενετίας. Καλλιτέχνης προικισμένος και προσωπικός δημιουργός, ο Μόραλης έχει προσφέρει πολλά στην καλλιτεχνική δημιουργία του τόπου και της εποχής μας, καθώς δεν περιορίζεται μόνο στις αναζητήσεις και στις κατακτήσεις του, τον πλούτο της εκφραστικής του γλώσσας και την ποιότητα των διατυπώσεων του αλλά κατορθώνει να φτάσει σε μια προσωπική και γόνιμη σύνθεση τύπων της αρχαίας ελληνικής τέχνης και χαρακτηριστικών της νεότερης (κλασικής λιτότητας και αφαιρετικών τύπων), όπου συνδυάζεται η έμφαση στις πλαστικές αξίες με τη χρωματική ευγένεια και η μελετημένη απόδοση του χώρου με την περισσότερο ρυθμική οργάνωση του συνόλου. Κάτοχος τόσο των παραδοσιακών όσο και των σύγχρονων τεχνικών, ο Μόραλης, όχι μόνο στη ζωγραφική αλλά και στο κεραμικό, το μωσαϊκό και σε άλλα υλικά, δίνει έργα που διακρίνονται για τη ρωμαλεότητα και την εσωτερική τους αλήθεια. Εξαίρετος δάσκαλος για περισσότερα από τριάντα χρόνια στην ΑΣΚΤ, έχει δώσει στους μαθητές του αφετηρίες και έχει ενισχύσει τις δυνατότητες τους, προετοιμάζοντας έτσι τους δημιουργούς της επόμενης γενιάς. Αφετηρίες της καλλιτεχνικής δημιουργίας του Μόραλη είναι η οπτική πραγματικότητα και καθοριστικό του θέμα η ανθρώπινη μορφή. Σε καμιά όμως περίπτωση δεν περιορίζεται στην εξωτερική ρεαλιστική περιγραφή αλλά, με την έμφαση στο ουσιαστικό και τη σχηματοποίηση, την πληρότητα του σχεδίου και την εσωτερικότητα του χρώματος, αποβλέπει πάντα να φτάσει στον καθοριστικό πυρήνα των θεμάτων του. Σε παλαιότερες προσπάθειές του, όπως στη γνωστή Αυτοπροσωπογραφία (1937), την Αυτοπροσωπογραφία με το ζωγράφο Νικολάου (1937), το Ζωγράφο και τη γυναίκα του (1942) - και τα τρία έργα στην κατοχή του καλλιτέχνη - αλλά και σε άλλες προσωπογραφίες γίνονται σαφή ορισμένα από τα χαρακτηριστικά της μορφοπλαστικής του γλώσσας: ο καλλιτέχνης χωρίς να θυσιάζει την οπτική πραγματικότητα χρησιμοποιεί ρεαλιστικό λεξιλόγιο για να δώσει και κάτι από το εσωτερικό περιεχόμενο των προσώπων που απεικονίζει. Αλλά και στα πρώιμα αυτά έργα διαπιστώνεται εύκολα μια κάποια τάση για σχηματοποίηση όπως και μια χρησιμοποίηση του χρώματος, σαν δυνατότητα υποβολής του χαρακτήρα των προσώπων. Σε μεταγενέστερα έργα του όπως η Μαρία (1950, Συλλογή Δ. Πιερίδη) ή η Μορφή (1952, στην κατοχή του καλλιτέχνη) γίνεται εντονότερη και σαφέστερη η μεταφορά του κέντρου του βάρους από το εξωτερικό στο εσωτερικό και από τη ρεαλιστική περιγραφή στην επιβολή των καθαρά πλαστικών αξιών. Ακολούθησαν οι σειρές Συνθέσεις, Επιτύμβια και Αθήνα (σε διάφορες συλλογές) που έδωσαν τον τόνο σε όλη την περίοδο 1950-60. Στις προσπάθειες αυτές ο καλλιτέχνης προχωρεί σε νέες διατυπώσεις στις οποίες συνδυάζονται οι μορφές με το χώρο, τα βιόμορφα με τα αρχιτεκτονικά θέματα, τα ρεαλιστικά στοιχεία με τη σχηματοποίηση. Από τα έργα αυτής της περιόδου διαπιστώνει κανείς ένα έντονο ερωτικό στοιχείο στη ζωγραφική του Μόραλη, που επιβάλλεται όχι τόσο με τα εξωτερικά στοιχεία όσο με την όλη συμπλοκή των μορφών και την ένταξη τους στο χώρο. Τα επόμενα χρόνια ο Μόραλης προχώρησε μακρύτερα στην κατεύθυνση της επιβολής μιας καθαρά προσωπικής μορφοπλαστικής γλώσσας· στους πιο χαρακτηριστικούς του πίνακες η ανθρώπινη μορφή μεταβάλλεται σε ένα αυστηρό γεωμετρικό σύστημα, το χρώμα διακρίνεται για την καθαρότητα και τη δύναμη υποβολής του, το σύνολο επιβάλλεται με την εσωτερικότητα και την ποιητική πνοή του. Στη σειρά Επιθαλάμια(1969-70, στην κατοχή του καλλιτέχνη) καθώς και στους πίνακες, Νέα γυναίκα (1971-72, Συλλογή Μ. Κιοσέογλου), Κορίτσι που ζωγραφίζει (1971, Συλλογή Μ. Κιοσέογλου), Αίγινα (1974, στην κατοχή του καλλιτέχνη) και σε πολλά άλλα, ο Μόραλης φτάνει στις καθοριστικές διατυπώσεις του. Προοδευτικά και βήμα-βήμα τονίζεται όλο και περισσότερο η σχηματοποίηση, ενισχύεται ο ρόλος του χρώματος, ολοκληρώνεται η ένταξη των μορφών στο χώρο. Η ανθρώπινη μορφή και ο φυσικός χώρος χρησιμοποιούνται σαν απλές αφετηρίες για να επιβληθεί το δομικό, να τονιστεί το ουσιαστικό και το εσωτερικό. Στα έργα της περιόδου αυτής, όπως και στα περισσότερα πρόσφατα των χρόνων 1975-85, κυριαρχεί η καθαρά ερωτική φωνή της ζωγραφικής του Μόραλη, μια φωνή που εισάγεται με τα μορφικά χαρακτηριστικά και ολοκληρώνεται με το χρώμα, μια φωνή που όμως δεν επιβάλλεται με τα εξωτερικά περιγραφικά στοιχεία αλλά με τον τρόπο με τον οποίο συνδυάζονται τα ενεργητικά με τα παθητικά θέματα, τα οξυγώνια με τα καμπυλόγραμμα σχήματα, τα θερμά με τα ψυχρά χρώματα, τα βιόμορφα με τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά. Έτσι ο Μόραλης φτάνει σε διατυπώσεις που κυριολεκτικά συναιρούν σε μια νέα ενότητα παραδοσιακά στοιχεία και σύγχρονα χαρακτηριστικά, ανθρώπινη μορφή και κονστρουκτιβιστικό λεξιλόγιο, εσωτερικό και εξωτερικό. Ταυτόχρονα, όλο και σαφέστερα η ζωγραφική του διακρίνεται από μια εσωτερική μνημειακότητα των μορφών και μια εκφραστική αλήθεια που παρασύρουν το θεατή. Με τη λιτότητα και τη σαφήνεια της, τη μορφική πληρότητα και την εσωτερικότητα του χρώματος, την ποιότητα των διατυπώσεων και τον εκφραστικό της πλούτο, η ζωγραφική του Μόραλη μας δίνει μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της νεοελληνικής τέχνης. Ο Μόραλης ασχολήθηκε επίσης με την εικονογράφηση βιβλίων (Ελύτη, Σεφέρη κ.ά.) και τη σκηνογραφία (έχει κάνει σκηνικά και κοστούμια για 21 παραστάσεις θεάτρου και χορού, για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου, το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης) και σε συνεργασία με αρχιτέκτονες έδωσε έργα μνημειακών διαστάσεων (μπρούτζινα, γλυπτά, τοιχογραφίες, κεραμικά και χαρακτικά) για τη διακόσμηση κτιρίων -ξενο­ δοχεία, τράπεζες κ.ά.- τόσο στην Αθήνα (χαρακτική μαρμάρινη σύνθεση της Προμάχου Αθηνάς με τα σύμβολα της εξουσίας της, τη γλαύκα, το άρμα και το πλοίο, στους ΒΔ και ΝΑ εξωτερικούς τοίχους του ξενοδοχείου «Χίλτον», 1959-62, χρωματιστές τσιμεντένιες πλάκες στα στέγαστρα των νέων αποβάθρων στην Ακτή Καραϊσκάκη στον Πειραιά, 1962, τουριστικό περίπτερο ΕΟΤ «Διόνυσος» στου Φιλοπάππου) όσο και σε διάφορα επαρχιακά κέντρα (ξενοδοχεία Ρόδου, Φλώρινας, Θεσσαλονίκης, Δελφών κλπ.), έργα που αποδεικνύουν τον πλούτο της μορφοπλαστικής φαντασίας και την ευρύτητα των αναζητήσεων του. Ο Μόραλης, που υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας «Αρμός», έχει κάνει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό και έχει τιμηθεί με διάφορες διακρίσεις. 'Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, σε άλλες δημόσιες πινακοθήκες και ιδρύματα καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. (Χρήστου, Χρύσανθος. "Μόραλης, Γιάννης". Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό . Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, 1991) Ο Γιάννης Μόραλης πέθανε τον Δεκέμβριο του 2009.